Het was eindelijk weer zo ver:
ik mocht prinsesje gaan spelen in de modder en de grachten van de Kasteelcross in Zonnebeke.
Een Docx-classico: ook hier stond ik, net zoals in Bredene, al elk seizoen dat ik actief ben in het wielrennen aan de start. Iedere wedstrijd heeft zo zijn verhaal, maar Zonnebeke overtreft al ieder jaar mijn nachtmerries.
Ik neem je mee terug naar mijn eerste Kasteelcross. Veel crossen had ik toen nog niet gereden, laat staan een podium. Niets vermoedend stond ik als enige meisje aan de start tussen de jongens, nu ja, er achter dan toch. Ik finishte mijn wedstrijd en kleedde me om, om daarna ‘de groten’ te gaan bewonderen.
Met kinderogen stond ik tussen de mobilhomes naar de profs te kijken toen plots de mama van toenmalig winnaar Alessio Dhoore naar me toe gerend kwam. ‘Ben jij Mieke?’ vroeg ze met een bos bloemen in haar handen. ‘Ze hebben je overal gezocht, je moest naar het podium!’ Ik zag mijn podiumdroom ter plekke in honderdduizend stukjes en bloemetjes spatten.
Na een slapeloze nacht en wat gemok stond ik een jaar later terug aan de start van Zonnebeke. Deze keer had ik wel tegenstanders van hetzelfde geslacht naast mij aan de streep. De wedstrijd verliep vlot (op mijn manier vlot dan toch) totdat mijn derailleur besloot om de redenering ‘voor alles is een eerste keer’ te bevestigen. Derailleur in het wiel in the middle of nowhere van het parcours. Lopen had geen zin want de materiaalpost was nog mijlenver, dus besloot ik er maar een wandeling van te maken richting exit. Eindelijk aan de finish gekomen waren mijn ouders echter nergens meer te bespeuren.
Verkleumd van de koude zocht ik de speaker op en als een klein kindje vertelde ik de man dat ik mijn ouders verloren was. De man riep daarop door de micro door heel Zonnebeke: ‘De ouders van Mieke Docx worden gevraagd aan de finish!’ Ik mocht me in zijn camionetje zetten en wachtte daar in de hoop mijn ouders te zien. Niet mijn ouders maar de enige echte Paul Herygers kwam naar me toe. Ik in alle staten van verwondering, maar die verwondering ebde snel weg toen hij tegen me begon te praten. ‘Maar meiske, gij moet u ouders gaan zoeken he! Die gaan kei ongerust zijn!’ En zo ging het nog wel eventjes door.
Met de staart tussen de pootjes baande ik me een weg naar de uitgang. Dit moment ga ik niet snel meer vergeten meneer Herygers, al kijk ik er met plezier naar terug!
Zonnebeke editie 3. Het parcours lag er weer heerlijk modderig bij en het water in de grachten kwam weer lekker tot aan mijn knieen. Ik ging vlotter dan vorige crossen vooruit en buiten het een paar keer bijna aanrijden van toeschouwers en paaltjes had ik een goed gevoel. Toen Jolien me dubbelde dacht ik dan ook ‘verdomme ik wou nog verder rijden.’
Ongelooflijk hoe in een jaar tijd zoveel meer mensen mijn naam riepen tijdens de wedstrijd. Ik kan er nog steeds niet aan wennen, dat gevoel is gewoon geweldig. Ik zag de wedstrijd als mijn speeltuin en kon het (sorry hiervoor) niet laten om extra dicht bij de toeschouwers door de modder te rijden.
Na mijn modderbad zakte ik af naar de voorziene kleedkamers. Vol euforie opende ik mijn zakje met propere kledij, er was namelijk helemaal niks misgelopen vandaag!
Dat kon natuurlijk niet, toch niet in Zonnebeke.
Mijn handdoeken om me af te drogen lagen namelijk nog lekker warm thuis.
