Sylvestercross Bredene, de afsluiter van het jaar.
Al jaren ben ik er vaste klant.
Die cross zit er dan misschien ook wel voor iets tussen dat ik, na 3 jaar als bezoeker, het vierde jaar er zelf rondreed.
Dit jaar stond ik voor de derde keer aan de start om mijn derde seizoen in schoonheid af te sluiten. Één groot verschil: voor de eerste keer werd er een aparte dameswedstrijd georganiseerd. Waar ik het jaar ervoor als enige in de bibberende koude stond, stond ik nu met een heleboel collega’s rondom mij te wachten op het startschot. Een mooie verandering!
Na de verkenning was het meteen duidelijk, dit wordt een wegkoers. Nog nooit had ik het rondje zo snel verkend, nog nooit had ik het in Bredene zo droog weten liggen. Ik herinner me foto’s die ik destijds nog zelf trok van de cross: één grote koude drassige waterpoel. En nu?
Wanneer ik terug naar de auto probeer te fietsen die in het rennerspark staat geparkeerd tussen de profs, kom ik de eerste echte hindernis tegen: Sven Nys is aangekomen. Nu moet ik zeggen, een goede oefening is het wel om tussen al die mensen, die een glimp van hun held willen opvangen, een weg te vinden.
Kunnen surplacen? Check.
Opwarmen op de rollen tussen al dat volk, een gebeurtenis apart. Ik werd aangekeken als een aap in de zoo. Lach inhouden Mieke. Maar je moet het me vergeven, zo vaak maak ik dat niet mee dat er mensen vol belangstelling toekijken hoe een wiel draait op vaste rollen. ‘In mijnen tijd waren da nog losse rollen!’ hoor ik iemand zeggen. Mijn excuses, maar als je mij nog heelhuids aan de start wil zien zou ik me toch maar op die vaste laten rijden.
Even daarna breng ik de lekker warme zalf aan op mijn benen. ‘Da ruik ik nu eens graag se!’ hoor ik opnieuw iemand zeggen. Ik ook meneer! Dat is de heerlijke geur van koers. Op een gegeven moment komt er een man voorbij met twee schattige kleine meisjes. Alle drie in het bezit van een klakske van Het Nieuwsblad.
‘Waarvoor dient da?’ – Het meisje tegen de man.
‘Ik zal het eens vragen. Is dat voor de koude?’ – De man.
Ik knik, lach en doe mijn uitleg over de verschillende zalfjes.
‘Nu weten jullie het he!’ De meisjes gniffelen.
Een paar stappen verder zie ik ze terug naar mij kijken. De verlegen schatten willen met mij op de foto maar durven het niet te vragen. Ze komen verlegen achter de rug van de man terug naar mij en de man vraagt voor een foto.
Ik zag mezelf van enkele jaren geleden in die meisjes. Vol verwondering van het gebeuren van de cross, maar te verlegen om in de buurt van de renners te komen. Heerlijk was dat. Hopelijk krijgen ze de crosskriebels ook te pakken en springen ze binnen een aantal jarenop de crossfiets.
‘We zullen supporteren voor je!’ En jawel hoor, tijdens de wedstrijd zag ik ze langs de kant en riepen ze mijn naam. Ze waren niet de enige, vol verwondering hoorde ik in elke strook wel ergens mijn naam! Wat een zalig gevoel!
En al was de uitslag niet schitterend, ik reed met een goed gevoel rond. Op de fiets zat alles lekker mee en langs de kant hoorde ik alleen maar mijn naam en lieve aanmoedigingen!
Wat een verschil. Dankjewel Bredene om mijn jaar zo mooi af te sluiten!
Ik wens iedereen een sportief, mooi en gezond 2016 toe!
Lieve groetjes,
Mieke
Je kan nog steeds stemmen op Miss Flandrienne 2016: een mailtje naar missflandrienne@vwb.be met in het onderwerp Miss Mieke, hartelijk dank!
