Woensdagavond kreeg ik plots een mail met een lengte om u tegen te zeggen. Er ging dan ook meteen een belletje rinkelen: hier klopt iets niet. Omdat ik het geduld niet had om alles te lezen scrolde ik meteen naar beneden en las ergens tussen al de andere duizenden woorden door: ‘Bij deze houdt DWT op met bestaan.’
Ik weet niet hoe het voelt om een mes in de rug te krijgen, maar veel er naast zal mijn gevoel op dat moment toch niet gezeten hebben. Razend was ik, gewoonweg razend.
Eind vorig seizoen zat ik met enorme keuzestress, ik wou het team kiezen dat het beste was voor mijn toekomst, maar ja dat weet je zo maar niet op voorhand hé. Na lang twijfelen en slapeloze nachten besloot ik dan toch voor DWT te kiezen. Een team dat een sprookjestoekomst beloofde. Als naïeveling ben ik daar natuurlijk met beide voeten ingetrapt.
Daarom was de woede eens zo groot, hoe stom kon ik zijn? Ik kon woensdagavond, vol in de examens, vol in mijn voorbereiding op het wegseizoen, gewoon weer van nul beginnen. Weg stage, weg materiaal, weg begeleiding, weg motivatie, weg alles.
Tot mijn grote verbazing kwamen er echter al snel wat ploegen ter hulp gesneld. Maar dat maakte de keuze voor een nieuwe ploeg eens zo moeilijk; ik wou niet nóg eens verkeerd kiezen. Het vak montage, camera en regie, dat ik normaal zo graag doe en leer, leek nu één grote soep letters en beweringen. Ik kon me niet meer concentreren, telkens dwaalde mijn gedachten af naar mijn moeilijke keuze.
Na een paar goede gesprekken en het laatste beslissende telefoontje heb ik dan vrijdagavond de knoop doorgehakt: Jos Feron Lady Force. Het voelde alsof er 1000 kilo van mijn schouders viel. Zaterdagavond was ik al meteen welkom op de ploegvoorstelling. Daar werd mijn juiste keuze bevestigd: ‘Hier zit ik goed ’ dacht ik voor de eerste keer dit jaar. Ik ben dan ook enorm opgelucht en blij dat ik nu deel uitmaak van een mooi team met leuke meiden, goede begeleiding én zekerheid.
Dat wou ik dan ook meteen tonen de volgende dag. Ik besloot nog eens een crossje te rijden, in Waregem deze keer. Ik wou mijn splinternieuw truitje tonen en al de frustraties en kopzorgen er uit fietsen. Al dacht ik na de verkenning van het parcours eerst: ‘Ik kan het hier beter terug afbollen.’
Waregem, naar mijn weten een redelijk grote stad. Toch vonden ze er niets beter op dan het parcours uit te stippelen op een weide van rondom de 500 vierkante meter. Een weide die al volledig kapot gereden was, met andere woorden: 40 minuten lang stoempe stoempe stoempe. Met als kersje op de taart: twee materiaalposten met jawel: elk één kraantje.
Een cross van de oude stempel, maar oh zo plezant bleek dan toch achteraf. Tijdens de wedstrijd voelde ik me veel beter dan in de verkenning en ik amuseerde me in het ploeteren en lopen door de weide. Zo een nieuw truitje rond je schouders geeft toch wel extra motivatie. Ik reed dan ook met een grote glimlach over de finish:
focus on the future, 2016 kan eindelijk beginnen.
