GIRLPOWER #5 – Tussen de koeien en de patatten

Uitbergen.

– Waar?
Awel Uitbergen.
– Waar ligt da boerengat?!

Bij Berlare, Oost-Vlaanderen (wist ik na enige raadpleging van Google Maps te zeggen).

Ja ja, eindelijk was het moment aangebroken dat ik weer kon gaan crossen. Al een paar wedstrijden waren de revue gepasseerd, maar pasten nooit in mijn agenda. Uitbergen was zo eentje dat wél paste. En blij dat ik was. Een week lang keek ik er met volle goesting naar uit. Het gedacht dat ik weer dadelijk het veld in ging duiken maakte me enorm gelukkig.

Veld induiken kan je achteraf gezien best wel letterlijk nemen. Want hoewel ik Uitbergen helemaal niet ken (en ‘boerengat’ maar een veronderstelling was bij de mensen waar ik de plaatsnaam bekend maakte) had het er toch alle schijn van weg.

De inschrijving bevond zich in een schuur. Twee grote velden vormden samen het parcours. Een grote weide waar je meer kans had om in een koeienvlaai te trappen dan in het slijk dat zich gevormd had, en een ander veld waar nog niet zo lang geleden een of ander gewas was ontnomen van zijn plaats. Geweldig. Ik ging letterlijk tussen de koeien en de patatten koersen.

Ook het weer besloot er een prachtige dag van te maken. Al die weken bleef het lekker warm nazomeren. Een wintervest had ik nog niet uit mijn kleerkast moeten halen. Wel ja, tot afgelopen zaterdag dus. Alsof de weergoden hun frank ineens hadden laten vallen, en uiteraard moesten ze die schade uitgerekend zaterdag inhalen. Met als gevolg: alles er op en er aan. Koude, regen, wind en om alles nog een finishing touch te geven, wat hevige hagelbuien.

De start was gegeven en ik was uitzonderlijk goed weg. Ik kon me in het wiel zetten van Jolien Verschueren. Wauw dacht ik, dat wiel moet ik blijven volgen!

Nog geen halve ronde later was nummer 30, Mieke Docx, al piepedood. Ik had het moeten weten dat het niet logisch zou zijn dat ik na mijn winterrust meteen een Jolien Verschueren zou kunnen volgen. Maar het verstand komt wel met de jaren zeker?

Ik mag trouwens ook van geluk spreken dat ik de grond kuste op een plaats waar de koeien nog geen behoefte hadden gehad iets achter te laten. Jawel, ik heb de grond van dichtbij gezien. Maar meer dan een paar blauwe plekken heb ik er niet aan overgehouden. Uiteindelijk werd ik voorlaatste, helemaal niet wat ik had gehoopt van mijn eerste cross. Maar ergens wel begrijpelijk.

Al bij al was het toch wel een leuke ervaring. Het is niet zo dat ik iets heb tegen dit soort van wedstrijden hé. Nee, ik hou van de simpelheid die de cross nog altijd met zich meebrengt. En dan is zo’n speciale, simpele locatie iets dat ik enorm gezellig en leuk vind.

Naast mijn avontuurtje in het veld is er dit weekend ook iets nieuws uit de grond gestampt. Namelijk een klein maar gezellig supportersclubje! Je kan mij vanaf nu ook volgen via een supporterspagina op Facebook. (https://www.facebook.com/SupportersMiekeDocx)

Daarbuiten zijn er ook leuke (roze) T-shirts ontworpen. Of dit idee wordt doorgewerkt naar een kleinschalig verkoopje hangt van jullie enthousiasme af. Ik ben immers geen Sven Nys of Tom Boonen.

Bij deze wil ik de twee personen danken die dit alles hebben mogelijk gemaakt en voor de T-shirts en supporterspagina hebben gezorgd.

Anneleen en Graciënne, dankjewel, jullie zijn top!

Lees ook...