30 oktober 2017
Zeg me waar ik moet beginnen, want ik weet het echt niet. Ik heb al vele fantastische dingen meegemaakt het afgelopen seizoen. Maar aan deze reis naar China kon geen enkele andere ervaring tippen.
Na een lange verplaatsing landden we in Guilin. Een iets minder moderne luchthaven op een klein uurtje van ons hotel. Mijn halve slaapkop werd gewekt door mijn ogen die in alarmfase een paar smartphones hadden gedetecteerd. Plots stonden daar tal van securities en personeelsleden met hun cameraatje op ons gericht. We leken wel wereldberoemde sterren die hun intrede maakten. Onze koffers hoefden zelfs niet meer gecheckt te worden.
Aan de uitgang stond een Chinees dametje te wachten met een bord in haar handen. ‘Lares’ stond er in koeien van letters op. De eerste kennismaking met onze gids Sarah was een feit. De bustrip naar het hotel was een attractie op zich. Al snel hadden we door dat iedere auto gewoon een rijvak naar keuze nam. Van links inhalen hadden ze hier waarschijnlijk nog nooit gehoord. En even uitkijken als je een nieuwe weg opreed hoefde blijkbaar ook niet. Naarmate we de stad naderden werd ook duidelijk dat waarschijnlijk bijna elke inwoner over een brommertje beschikte. Het leek net één chaotische mierennest van verkeer.
Ook bij aankomst in het hotel werd al snel duidelijk dat we er dé activiteit van het jaar waren. Opnieuw werden we langs alle kanten op beeld vastgelegd. Had ik maar aan elke Chinees één euro gevraagd per foto, was ik nu vast en zeker rijk geweest. Mijn slaperige kop fleurde helemaal op bij het binnengaan van de hotelkamer. Hoe klein de inwoners hier ook mochten zijn, de bedden waren dat alvast niet. Ook het uitzicht was adembenemend.
Na een verfrissende douche ging de deurbel. Twee andere gidsen stonden voor onze deur. In gebrekkig Engels probeerden ze duidelijk te maken dat ze graag nog de stad wouden verkennen met ons. Het megagrote, uitnodigende bed en het diner moesten nog maar even wachten.
Guilin leek best mooi te zijn. Ik zette me even in het midden van de menigte om een foto te maken van de versierde markt, toen alle ogen plots op mij gericht waren. Ik vroeg me af of het dan zo vreemd was een foto te nemen, maar blijkbaar hadden ze het op iets heel anders gemunt. Dat werd ook snel duidelijk toen we plaats namen op een terras van een restaurant. Elke minuut was er wel van uit één of andere hoek een gsm op ons gericht. Blonde haren, Westerse mensen,… Ze konden blijkbaar hun ogen niet geloven. Net zoals ik.
De volgende dag stond de eerste training op het programma. Ik had zo goed als geen last van de jetlag en was benieuwd of mijn benen er ook zo over dachten. De Tour of Guangxi viel meer dan drie weken na mijn laatste gereden wedstrijd in België. Maar bang dat mijn conditie er op achteruit was gegaan had ik niet. In tegendeel, ik had er een enorm gedreven trainingsmaand op zitten. Ik was meer dan klaar om nog een laatste keer te knallen.
Alleen de weg op gaan was zo goed als gelijk aan springen in een bad vol haaien. Het was dus geen overbodige luxe dat de organisatie ons liet begeleiden door politie. Trainen met een politie-escorte kon ik bij deze van mijn lijstje strepen. Hoewel die combi’s niet altijd even veel gezag leken te hebben… Met veel waren we die eerste training nog niet, maar de beurten aan kop waren meer dan welkom. Het trainingsparcours was immers niet echt origineel. Al-tijd rechtdoor. Het lange stilzitten in het wiel van mijn voorligger begon mijn achterwerk dan ook fameus tegen te steken.
Brommertjes en auto’s passeerden langzaam met de gsm in de hand. Ik dacht bijna alles gezien te hebben tot plots ook een politieman achter het stuur onze trainingsrit vrolijk zat te filmen. Aan de wegen zelf was dan weer helemaal niets op te merken. Je moest al flink je best doen om hier een lekke band te rijden. De wegen werden zelfs in afwachting van de wedstrijd grondig gekuist en je kon geen straat bespeuren zonder versiering of reclame. Dat Guilin er klaar voor was, was zeker.
Op de tweede trainingsdag stond zeker een half peloton van 50 rensters klaar om te vertrekken. Naar gewoonte werden er weer honderden beelden vastgelegd alvorens we konden vertrekken. We positioneerden ons ergens midden in het pelotonnetje en trokken weer de zelfde weg op als gisteren. De zon was nog niet door de wolken kunnen breken, maar toch voelde het al warm aan.
Na zo’n 40 minuten maakte de eerste politiewagen plots linksomkeer. Voorliggende rensters zwaaiden met hun arm nog snel naar links. Toch bleken die signalisaties een seconde te laat te komen. Enkele bonkende geluiden volgden elkaar in een sneltempo op. Shit.
