We zijn exact drie weken na mijn laatste wegwedstrijd. Het krantenpapier dat ik in mijn schoenen had gepropt, zit er nog keurig op net dezelfde manier in. Enkel het vocht, zweet en vuil is verdwenen. Wanneer ik ze aankijk herbeleef ik mijn koude, laatste, natte wedstrijd terug opnieuw. Mijn fiets bevindt zich niet veel verder. Als nieuw staat hij te blinken. Ook hem heb ik niet meer aangeraakt.
En dat voelt vreemd. Oh zo vreemd. Er is geen dag voorbij gegaan zonder dat ik mijn fiets heb aangekeken en gedacht: ‘zou ik?’ Maar neen. Ik had rust nodig. Drie weken rust. Fysiek, maar ook mentaal.
Langs de ene kant weigerde ik te aanvaarden dat het seizoen voorbij was. Ik weigerde de alom bekende bedank- en afscheidsspeech neer te pennen. Vanbinnen ging mijn seizoen gewoon door. En dat had maar één reden: ik was nog niet klaar, ik had nog niet bereikt wat ik wou.
Maar stilaan maakte die ontevredenheid plaats voor rust. Op de een of andere manier was er een grote druk van mijn schouders gevallen. Ik begon te genieten van mijn rustperiode. Er was helemaal geen sprake van een zwart gat, integendeel, ik had het drukker dan ooit tevoren. Maar ik voelde me opnieuw fris, lichamelijk én mentaal.
Want dat mentale aspect wordt enorm vaak vergeten. Sport wordt geleefd. En dat kan behoorlijk ver gaan. Zelf ben ik daar enorm van geschrokken. Het heeft zijn geweldig positieve kanten, maar onderschat de negatieve er niet van. Kijk naar Tom Meeusen. Plots had iedereen kritiek op hem. Er werd over hem gesproken als een product, een merknaam. Maar wat vergeten werd, was dat er onder die helm een gewoon mens schuilt.
Mensen beseffen maar al te weinig wat zulke kritiek met iemand kan doen. Een renner is pas sterk als hij zowel het fysieke als het mentale onder controle heeft. En dat is, geloof mij, verdomd moeilijk.
Ik heb besloten om niet meer expliciet terug te blikken op mijn afgelopen seizoen. De doelen die ik voorop had gesteld, heb ik niet allemaal bereikt. En daarom ga ik gewoon door. Ik kijk niet terug maar juist vooruit. Op naar het nieuwe seizoen en op naar verbetering. Want begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal niet ontevreden van mijn afgelopen seizoen. Ik ben fier op wat ik ondertussen al bereikt heb. Maar ik wil verder, beter en groter. En ik ben gemotiveerder dan ooit.
Want wat voor fantastische mensen heb ik rondom mij gekregen? Ik had nooit durven dromen dat deze blog zoveel positieve reacties ging krijgen. Laat staan dat ik er op straat en op wedstrijden over zou worden aangesproken. Ik ben jullie dan ook allemaal enorm dankbaar voor de super lieve reacties! Wat zou je denken van een nieuw jaar vol verhalen? Ik start er alvast vandaag mee, net zoals ik mijn seizoen 2017 vandaag ben begonnen: vol goede moed, met super veel zin en ongelooflijk veel plezier.
Tot snel ergens in het veld!
Liefs, Mieke
