Eigenlijk had ik deze blog perfect ‘De foute ontsnapping deel II’ kunnen noemen. Of deel 3, 4 of misschien wel 5. Ach doe maar 6. Ik lijk al eeuwen hetzelfde scenario in koers mee te maken. Ook al is het maar een lijn die sinds midden augustus aan zijn opmars bezig is. Ik durf het zelfs vergelijken met het probleem dat de patentnemers op de tweede plek – Sagan en Van Avermaet – vorig jaar hadden. Telkens nét niet.
Laat ik je opnieuw meenemen in mijn wedstrijdverloop. Een verloop dat ondertussen bijna even voorspelbaar is als een aflevering van mijn favoriete serie FC. De Kampioenen. Deze keer speelde mìjn aflevering zich af in Wenduine. Een wedstrijd waar ik best naar uitkeek. Heel het jaar door maakte de organisatie ons immers warm voor hun Omloop van Wenduine. Een mooi rondje met respect voor het dameswielrennen.
Vooraf werd er me in de oren gefluisterd dat niemand minder dan Jolien D’hoore en Thalita de Jong aan de start zouden verwacht worden. Iets wat me normaal wat extra stress zou bezorgen, maar deze keer keek ik er net naar uit. De start werd lekker origineel gegeven. Geen neutralisatie door een auto deze keer, maar door mensen op fietsen waar ik meteen mee tegen de grond zou gaan: een gigantisch voorwiel en een mini achterwiel.
Ik verwachtte een spetterende start en plaatste me dus zo snel mogelijk vooraan – kwestie van de ontsnapping niet te missen. Maar die spetterende start was een goede mop. Twee ronden lang werd er geen vin verroerd. Iedereen zat blijkbaar met hetzelfde plan: we mogen het wiel van D’hoore of de Jong niet uit het oog verliezen. Dus als je 1 en 1 optelt: de koers kwam pas op gang wanneer D’hoore en de Jong besloten wat gas op de pedalen te zetten.
‘Eindelijk!’ dacht ik bij mezelf. Het spel zat op de wagen! Alles werd op een lint getrokken en ronde na ronde ging het tempo strak de hoogte in. Na enkele ronden zag ik verschillende rensters opzij kijken. Ik draaide automatisch ook mijn hoofd mee in die richting en zag dat er een hele groep achterop was geraakt. Toen ik achter me keek was ik nog meer verbaasd: ik was de laatste renster van het pakje. Ik zat mee in de ontsnapping met D’hoore en de Jong!
(c) Paul Hinninck
Maar niemand leek vol te willen gaan om deze ontsnapping staande te houden. Er werd veel te veel naar elkaar gekeken. Hier en daar werd een nieuwe poging om weg te geraken gewaagd en probeerde ik mee te zijn. Maar uiteindelijk kwam alles weer samen. De samensmelting van de kopgroep en het peloton heb ik niet bewust meegemaakt. Plots zag ik rensters die ik voordien nog niet had opgemerkt en voor ik het wist kwam ik verder dan ik wou in het peloton te zitten.
‘Ik moet zo snel mogelijk terug vooraan zien te raken!’ ging er in me om. Maar door de smalle straatjes en het opnieuw op een lint getrokken peloton was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kon enkel nog maar hopeloos achter de feiten aanrennen wanneer ik de kop eindelijk kon bereiken: er waren opnieuw rensters weg zien te komen,
en deze keer zonder mij.
‘Shit, shit, shit niet weer!’ en ik plaatste een demarrage om het verdronken kalf nog te redden. Maar uiteraard lag dat kalf al lang op de bodem. Er kwamen rensters aansluiten en even leken we nog iets op de rails te kunnen zetten, totdat gans het overgebleven peloton de groep weer groter maakte. Dat er geen gelukkige gedachten in mij omgingen op dat moment was vrij zeker. Ik kon mijn stuur wel opeten. Wéér zag ik de ontsnapping aan mijn neus voorbij gaan door 1 minuut van onoplettendheid.
De rest van de wedstrijd stond een donderwolk in mij op ontploffen. Niet enkel omdat ik de ontsnapping had gemist. Ook omdat er in het peloton geen kat meer zin leek te hebben om wat koers te maken. Het was één frustrerende rommel.Enkele malen probeerde ik met een paar rensters die er wel nog zin in hadden weg te rijden. Maar de pogingen bleven tevergeefs. Iedereen mocht wegrijden, behalve ik. Zo zou je haast beginnen denken.
(c) Luc Blouwe
De sprint was uiteindelijk een flop. Uit protest had ik me de laatste ronde volledig achteraan gezet en zag ik rensters mee vooraan sprinten die ik van gans de wedstrijd nog niet had gezien.
De juiste ontsnapping lijkt op dit moment nog steeds een illusie voor mezelf. Maar ach. Kijk nu naar Sagan en Van Avermaet. Het zal me ooit ook wel eens meezitten. 😉
