Dinsdag 14 januari 21:38
Dag lieve tegenvoeters,
Plots zit ik aan de andere kant van de wereld. Nu ja plots, zo snel ging de reis hier naartoe nu ook weer niet. Al heb ik geen besef meer van tijd en van wat snel of niet snel is. Ik ben namelijk van een zondagmiddag in één ruk in een dinsdagnacht beland. Het was een lange en vermoeiende reis in de toekomst. Maar liefst negen uur en half (ja half) scheelt de tijd die hier op mijn iPhone voorbij tikt met die van België. De jetlag slaat dan ook onverbiddelijk toe.
Wanneer we na 24 uur reizen aan de Lincoln College werden afgezet, merkte ik bij het buitenstappen van het busje meteen de zomerse geur van warm gras op van op een mooie zomeravond. Sinds ik zondagmiddag rond 15 uur het vliegtuig was opgestapt, had ik geen daglicht meer gezien. En ook nu was het pikkedonker. Het was dus afwachten op de volgende ochtend om Australië voor het eerst in zijn pracht en glorie te ontdekken.
De Lincoln College waarin we de komende twee weken zullen verblijven is primitief maar functioneel. Meer heb je eigenlijk niet nodig, ieder heeft z’n kamertje apart. Het doet me zelfs een beetje denken aan de typische colleges die werden beschreven in de jeugdromans die ik vroeger las. Alleen ben ik hier niet om te studeren, maar om lekker hard te fietsen.
Om half twee ’s nachts sloeg ik er in om even in dromenland te verdwalen, maar na drie uurtjes had mijn lichaam genoeg van mijn vreemd slaapgedrag en zat ik opnieuw klaarwakker in mijn bed. Deze ochtend voelde ik me als een opgeblazen zeekoe die nog half slaapdronken de ontbijtzaal binnen wandelde. De geur van rode bonen en spek met omelet deden mijn maag driedubbel keren en ik vervolgde snel mijn weg naar de iets minder intensief ruikende ontbijtgranen.
Gelukkig stond er even later een training op het programma. Al wist ik dat het gevoel in de benen op de fiets na zo een lange vlucht gelijk zou staan aan dat van een te hard opgeblazen ballon. Met de nodige laag zonnecrème bereidde ik mijn huid voor op de eerste Australische zonnestralen en stapte ik de fiets op richting het onbekende. Met het allerergste in het achterhoofd, viel de hitte vandaag best goed mee en kon ik zelfs genieten van de wind die het allemaal wat lekkerder deed aanvoelen. De geur van de zee trok me dagdromend mee richting vakantie en zachtjesaan won mijn lichaam de strijd met het vreselijke gevoel dat de jetlag mij deze ochtend had geschonken.
Dat er na de training een paar schattige kangoeroes zaten te wachten op enkele knuffels, deed mijn lichaam en geest helemaal opfleuren. Van een jetlag was er even geen sprake meer en ik kon mijn eerste to do-vakje afvinken. Voor wie ooit naar Australië wil vliegen en de jetlag wil verslaan: zoek je een paar schattige baby kangoeroes en je vergeet zo in welke tijd je op dat moment zit!
Daarnaast wil ik mijn respect uiten aan de mensen die deze en tal van andere diertjes redden en verzorgen, zeker in tijden van de hevige bosbranden die hier woeden.
Tot morgen!
Slaapwel,
Mieke Down Under
