MIJN WEG #1 – Alles of niets

“Gaan Mieke, nu!” Ik draaide mijn hoofd en keek recht in de ogen van mijn ploegmaat. Mijn ene wenkbrauw ietsje hoger opgetrokken dan de andere. “Alles of niks, NU!” herhaalde Kelly Druyts nogmaals.

Wat er daar op volgde, herinner ik me als één grote waas. Alsof mijn fysieke inspanning de bovenhand nam en het zo mijn mentaal bewustzijn onderdrukte.

Ik schakelde aarzelend een paar tanden groter. We gingen net de laatste twee kilometer in met een groepje van rond de 25 rensters dat het heuvelachtige parcours had overleefd. “Alles of niks, NU!” zinderde nog na toen ik als een pijl uit een boog zo snel mogelijk de afstand tussen mij en het peloton probeerde te creëren en vergroten.

Ik keek vluchtig achterom en kon haast niet geloven wat ik zag. Het peloton deed alsof haar neus bloedde: er kwam geen reactie. In een soort van roes begon ik nog harder op mijn pedalen te stampen. Met mijn handen in de beugels en mijn mond wagenwijd open. Mijn drang naar voren was nog nooit zo groot geweest. Ik moest en zou als eerste die streep kruisen.

Ik heb dan ook niet meer achterom gekeken. Mijn enige focus lag op de laatste licht hellende lijn richting mensenmassa. Als renster had ik wel al vaker gedroomd over hoe het zou voelen om als eerste over een finishlijn te rijden en vooral: welk zegegebaar ik dan zou maken. Maar geloof me. Op dat moment vergeet je alles wat je ooit zo mooi ingestudeerd, bedacht of gefantaseerd hebt. Alles is plots weg.

Het enige dat daar, aan die streep, dan plots naar boven komt, zijn al je innerlijke gevoelens en gedachten in één eerlijke kracht. Zonder nadenken, zonder te beseffen wat er gebeurde, schreeuwde ik mijn geluk naar buiten. Mijn opluchting, mijn ‘zie je wel’, mijn frustraties, mijn ongeloof, mijn ‘eindelijk’, maar vooral mijn puur geluk.

Ik had zonet voor de eerste keer in mijn koerscarrière een wedstrijd gewonnen.

We zijn nu een half jaar verder. Nog steeds kijk ik met een gigantische glimlach terug naar de foto’s die daar in Strijpen werden vastgelegd. Het duiveltje dat me al die tijd probeerde te overtuigen dat ik het wél kon en dat ik gewoon in mezelf moest in geloven, werd daar voor het eerst in beeld gebracht. Zelf had ik ook nog nooit kennis gemaakt met hem. Ik durfde wel dromen, maar mentaal bleef dat bij die droom. Ik durfde nooit inzien dat ik enorm dicht bij de realiteit ervan kon staan als ik dat wou.

Tot op de dag van vandaag heeft dat mentale aspect een even grote training nodig als de rest van mijn lichaam. Ik durf het duiveltje al vaker geloven, maar er is nog een lange weg af te leggen. Dat bijna letterlijke duwtje in de rug door mijn ploegmaat Kelly daar in Strijpen, heeft me alvast de goede weg op geholpen. Want je mag dromen zo veel je wil, zolang je er zelf niet in gelooft, geraak je nergens.

Mijn voorbereidingen voor het nieuwe seizoen zijn ondertussen volop aan de gang. Ik heb een enorme voorliefde gekregen voor de Spaanse wegen. Ik zie beklimmingen niet meer als een ‘obstakel’, maar als een uitdaging, als iets dat ik graag doe. Ik heb fantastische nieuwe mensen leren kennen, rensters en renners die me mijn grenzen deden opzoeken en verleggen in geweldige trainingsritten. Ik heb letterlijk van elke training (en de vele pannenkoeken) genoten en beleefde nog nooit zoveel plezier op mijn fiets. En dat bruine kleurtje in de anders o zo donkere wintermaanden nam ik er ook maar al te graag bij.

Na een pauze van een jaar hoop ik jullie een volwaardig vervolg op mijn blog

Tot snel!

Mieke

Foto’s met dank aan: Geert Nachtergaele, Paul Hinninck, Dirk Borloo, Franky Schoonvliet, Luc Blouwe

En een speciale dank aan Kelly Druyts en de rest van de Doltcini-squad!

Lees ook...