Woensdag 29 januari 2020 12:15
G’day!
De dagen flitsen hier voorbij! Ondertussen hebben we het mooie Adelaide verlaten en zijn we met het vliegtuig vol rensters en renners maandag afgereisd naar het al even mooie Geelong. Een plaatsje gelegen aan de kust, vlakbij Melbourne. Op het vliegtuig was de piloot zo in de wolken door de aanwezigheid van gans het vrouwen- en mannenpeloton, dat hij iedereen bedankte met een heerlijk stukje bananenbrood en een koffie. Anderhalf uur en wat hevige turbulentie later, werden we al even warm onthaald op een kleine luchthaven vlakbij Geelong. Een karretje dat de hoogte in kon, stond klaar voor de fotograaf om een immens grote groepsfoto vlak voor het vliegtuig te nemen.
Ik volgde als één van de eersten de beginnende stroom mee richting bagage, en liep zo zonder het te beseffen recht voorbij Cadel Evans. In een flits zag ik hem nog net in mijn linkerooghoek teken doen en ons achterna stappen. Ik vertraagde, werd beloond met een vriendelijke ‘welcome ladies!’, een stralende glimlach én een handdruk. Een enorm vriendelijke man, die zaterdag een al even enorm zwaar parcours voor ons heeft klaar staan!
Nadien werden we opnieuw met een bus aan een universiteit afgezet om daar onze laatste week door te brengen. Na twee weken in een goede maar primaire kamer gezeten te hebben, was het verschil met de verblijfplaats van nu verbazingwekkend. Elk team kreeg twee appartementjes, met daarin voor elk een eigen slaapkamer, 3 toiletten, 2 douches, een keuken met een mooie woonkamer er naast. Alsof dat nog niet genoeg was, keken we uit op een prachtig zicht met de zee en wat bootjes als hoofdrolspelers.
En we werden nog meer verwend! Na twee weken kip, was het eten hier een openbaring. Alles lekker vers bereidt, met heerlijke salades, verschillende vlees en pasta soorten en natuurlijk het belangrijkste: lekkere desserts!
Na de parcoursverkenning van de wedstrijd van donderdag, werden we gisteren verwacht bij een surfclub op het strand. De organisatie had voor alle teams verschillende activiteiten voorzien, waarvan surfen de onze was. Nog nooit had ik gesurft, dus met een beetje nieuwelingen-stress en nieuwsgierigheid ging ik er op af. Alweer (geen idee waarom ik dit blijf neerpennen, want gewoon echt iedereen is hier super vriendelijk) werden we met open armen ontvangen en werd ons en enkele andere teams alles netjes uitgelegd. Eenmaal het strakke pakje in waren we klaar om met een (veel te groot) surfboard het strand op te gaan.
Voorzichtig verkende ik het water voor de eerste keer en nam ik mijn surfboard mee richting de golven. Nog niet goed wetend hoe of wat keek ik om me heen naar hoe anderen het er van af brachten. De ene al wat acrobatischer dan de andere. Eenmaal ver genoeg in het water overtuigde één van de begeleiders me om het er ook op te wagen. Al peddelend keek ik recht in de ogen van de aanstormende golf en ging ik in volle vaart vooruit. Aan rechtstaan had ik nog niet meteen gedacht, en de plons in het water kwam dus ook sneller dan ik verwacht had. Met een grote slok heerlijk zoutwater er bovenop.
Na wat proberen, klungelen en dat enkele keren herhalen, lukte het me een eerste keer om recht te staan en plonsde ik pas een tiental meter later het water in. Een gevoel van euforie voor vijf seconden. Zonder het te beseffen vlogen de twee uurtjes in de zee voorbij. Niet alleen mijn arm en beenspieren, maar ook mijn lachspieren waren moe maar voldaan. Het was bijzonder leuk en zeker voor herhaling vatbaar!
Vanavond staat er een diner op ons te wachten een uurtje hier vandaan. En morgen vliegen we er opnieuw in met de Towards Zero Race Torquay. Gevolgd zaterdag door de Cadel Evans Great Ocean Road Race. Nog twee mooie maar zware wedstrijden te gaan dus!
Liefs,
Mieke Down Under
(Sommige foto’s zijn genomen door de Cadel Evans Great Ocean Road Race.)
