Maandag 20 januari 2020 12:38
Goeie nacht daar aan de andere kant!
Hier is het middag en bijna tijd om te lunchen.
Het zijn 24 drukke uren geweest! Na rit drie werden we ’s avonds in de Tour Down Under village verwacht voor de ploegpresentatie: een pleintje vol met standjes voor het publiek en een afgesloten ruimte voor de renners en renster, met daarnaast ook een groot podium. We besloten al iets vroeger te gaan om zo de langverwachte koala’s voor een eerste maal in real life aan te raken en te bewonderen. Naast die schattige koala’s kon je je ook wagen aan een iets minder schattig diertje: namelijk een slang. Al leek die eenmaal op je schouders leunend, je best aardig te vinden. Ze wurmde zich namelijk een weg rond je arm als soort van knuffel, of als wurghouding, wie zal het zeggen.
De voorstelling op zich was ook niet zomaar op en af het podium stappen, handje in de lucht en klaar. Nee, op de fiets reden we door het supportersdorpje heen tussen de mensenmassa richting podium, met enkele voorziene haltes.
Het podium zelf was ook in-druk-wek-kend! Een vol pleintje keek ons vol interesse aan. Links of rechts kijken was geen optie, want dan zeg je jezelf op een reuzenscherm afgebeeld worden.
De volgende ochtend maakten we ons klaar voor een uurtje rustig losrijden. Het criterium en dus rit vier, pal in het centrum van Adelaide, vond pas plaats in de late namiddag. Mijn lichaam voelde best oké aan na mijn eerste letterlijke down under van het seizoen. Enkel wat blauwe plekken versierden mijn rechterkant. Ook mijn benen voelden in de mate van het mogelijke fris aan en waren klaar voor een laatste uurtje full gas.
Door het late startuur en de regen die plots uit de lucht kwam vallen, begon ik tijdens het afwachten toch wat te twijfelen. Regen in een criterium kon ik als de pest missen, zeker op wegen die al enkele weken geen druppel meer hadden verteerd. Ik besloot dus maar wat afleiding te zoeken en zette een aflevering van FC De Kampioenen op. Al gezien of niet, het bracht me in ieder geval wel tot rust.
Eenmaal de tijd daar was, was het wegdek gelukkig opnieuw droog gewaaid. Enkel de felle wind en de donkere wolken bleven op de achtergrond aanwezig. We werden met de fiets op het pleintje verwacht om van daar in colonne naar de startplaats te fietsen. Deze keer geen politiemannen op motors maar politiemannen in korte broek op hun mountainbike die ons veilig de weg op begeleidden. Het was een enorm adorabel gezicht, netjes op een rij voor en naast ons.
Vanaf dan ging de tijd die tot dat moment nog zo tergend traag ging, als een sneltrein voorbij. Na een verkenningsrondje op het parcours van het criterium, moesten we al meteen het startbord tekenen en ons klaarmaken voor de start. Voor de laatste keer werd het Australische volkslied live voor onze neus en helmen gezongen en wanneer de speaker het publiek aanmaande om mee af te tellen, blies ik mezelf een laatste zucht moed in. Het uurtje à bloc was begonnen!
Al gauw liet ik me wegdrummen naar de middelste gelederen. Naar elke bocht werd er gespurt en achter elke bocht werd er opgetrokken als een gek. De brede straten van Adelaide en de lopende bochten, maakten het parcours voor een peloton van 90 vrouwen groot gelukkig wel toegankelijk. Mijn wattagemetertje ging heel de tijd loeiend in het rood, maar mijn benen stonden op de juiste spanning en konden het wel vinden met de snelheid die ze produceerden.
De straten van Adelaide waren ondertussen vol met mensen te komen staan. Vlak voor één van de bochten stond er een vrouw met een luide koebel die me zo de andere bochten van elkaar deed onderscheiden. Na enkele rondjes tegen die snelheid had je immers geen idee meer van waar je juist reed.
Het uurtje vloog letterlijk voorbij en ik kon opgelucht mijn tellertje afdrukken bij het overschrijden van de 25ste en laatste keer van de finishlijn. Rit vier en zo dus ook mijn eerste Santos Women’s Tour Down Under had ik tot een goed einde gebracht! Ik had het seizoen niet mooier kunnen starten!
Vanmorgen werden we in de gebouwen van Santos verwelkomd voor een mooi ontbijt. De perfecte afsluiter van een prachtig rondje. De organisatie en vrijwilligers werkten met hart en ziel aan deze rittenkoers en verdienen meer dan een pluim!
En nu ga ik nog wat FC De Kampioenen kijken, het is dan ook rustdag voor iets!
Mieke Down Under
