Woensdag 15 januari 2020 21:12
Good evening tegenvoeters,
Mijn maag kriebelt bij het neertypen van de volgende zin:
Morgen is het zo ver!
Vanmorgen werd ik wakker met een heerlijk gevoel: ik had eindelijk terug een goede nacht achter de rug. Mijn lichaam snakte naar diepe slaap en rust. Maar tot voorheen was me dat nog niet echt gelukt. Ook mijn maag had er opnieuw zin in. Mijn ontbijt ging vlot naar binnen en ik voelde me fris en klaar voor de nieuwe dag. De jetlag leek volledig van de baan te zijn geveegd.
Al gauw sprongen we op de fiets. Een mooie zonnige dag lachte ons tegemoet. De temperatuur was ideaal en een fris windje blies ons de nodige verkoeling toe. Het was tijd om mijn lichaam voor de eerste keer te testen op hoe het zou reageren na een lange vlucht en in deze temperatuur en tijdzone. Tempo rijden was geen probleem, dus stoomde ik me klaar voor enkele spurtjes bergop om mijn hartslag dezelfde hoogtemeters in te duwen.
Het eerste spurtje leek me geen probleem, mijn benen volgden moeiteloos mee. Maar wanneer ik me opnieuw in mijn zadel plofte, merkte ik dat ik een minuut later nog steeds een torenhoge hartslag had. Ik voelde dat ik meneer jetlag en meneer tijdzone misschien wel mentaal had verslagen, maar fysiek was het gevecht nog volop aan de gang. Na nog twee andere spurtjes besloot ik mijn lichaam voor de rest van de training de nodige rust nog te gunnen. Morgen is een nieuwe en niet minder belangrijke dag.
Na een powernap van een uur werd ik zonder enig medelijden gewekt door mijn alarm. Ik schrok wakker met de overtuiging dat het al donderdag was en dat ik zo dadelijk mijn eerste wedstrijd van het seizoen zou aanvangen. Snel nam ik mijn telefoon om het irriterende alarmmuziekje te dimmen, en te dubbelchecken of mijn vreemd gevoel al dan niet klopte. ‘Woensdag 15 januari, 18:00’ stelde mijn scherm me gerust. De spanning in mijn lichaam begon te stijgen.
Tijdens de teammeeting werden de belangrijke punten en tactieken besproken. Het begon dan pas echt tot me door te dringen dat het morgen zo ver is. Het rugnummer 101 werd me overhandigd en ik kon zo mijn eerste nummer van het seizoen gaan opspelden.
Ik ga niet over stoelen of banken steken dat ik nerveus ben. Die eerste van het nieuwe seizoen is altijd een hele speciale. Niemand weet hoe goed hij zal zijn en hoe ver de concurrentie staat. Ook voor mij is het met een klein hartje afwachten welke progressie ik afgelopen seizoen en winter bij elkaar heb gefietst. Maar zin? Dat heb ik in ieder geval!
Op naar morgen!
Slaapzacht,
Mieke Down Under
